Mitologia nordycka (lub mitologia skandynawska) - Potoczne określenie na wierzenia dawnych ludów germańskojęzycznych zamieszkujących tereny dzisiejszej: Danii, Szwecji, Norwegii, Islandii i Wysp Owczych. Nazywanymi też Nordykami lub Skandynawami. Kwalifikuje się ona (podobnie, jak m. in. Grecka lub Rzymska) do mitologii indoeuropejskich, przez co funkcjonuje w niej tzw. praindoeuropejskie podłoże, mimo zaniku w pewnym stopniu oraz jest najlepiej poznaną mitologią germańską i rozwinęła się po upadku wspólnoty praindoeuropejskiej za czasów pragermańskich. Ważne miejsce w mitologii nordyckiej pełniło drzewo kosmogoniczne zawierające dziewięć światów tworzących trzy warstwy światopoglądu dawnych German - Niebo, Ziemię i Niflheim (Świat zmarłych, odpowiednik chrześcijańskiego piekła). Słynie ona z oryginalności i elementów niespotykanych w innych wierzeniach etnicznych. Uważa się, że na wierzenia skandynawskie miała wpływ rzymska teogonia i wiara ludów celtyckich, częściej jednak to Nordyccy zdobywcy lub handlarze przenosili opowieści o bogach, bohaterach i demonach do innych kręgów kulturowych np. jak pokazały badania folklorystyczne duńskiego poety Bernharda Severina Ingemanna, słowiańscy Serbołużyczanie w zamierzchłej przeszłości, prócz swych własnych bóstw, czcili także Woda (Wodana, Wotana - wschodniogermańskiego odpowiednika nordyckiego Odyna), Baldura i Helę (Hel). Centrum nordyckiego kultu pogańskiego była świątynia w Uppsali w dzisiejszej Szwecji, gdzie czczono trzech najważniejszych bogów - Odyna, Thora i Frejra. Co dziewięć lat w świątyni tej odbywały się pogańskie obrzędy tak zwanego blodfest, czyli "święta krwi", w czasie którego składano między innymi ofiary z ludzi i zwierząt dla przebłagania bóstw. Innym bardzo ważnym miejscem kultowym, być może drugom stolicom nordyckiego kultu było tzw. dąb Thora mający się znajdować w miejscowości Fritzlar w dzisiejszych Niemczech zachodnio-centralnych w landzie Hesji. Jak podają relacje chrześcijańskie św. Bonifacy ściął tą świętość i podważył wśród wikingów boski autorytet potężnego bóstwa piorunów. Po schrystianizowaniu Szwecji w jedenastym wieku również świątynia w Uppsali upadła, a posągi bóstw wyrzucono i zniszczono. Liczne elementy germańsko - pogańskie zostały wtórnie zaakceptowane do doktryny rzymsko-katolickiej, a po reformacji do nordyckiego protestantyzmu.