Stworzenie i budowa świata

Na początku istniała tylko "ziejąca pustka" zwana Ginnungagapą. Na południe od niej istniał Muspelheim - kraina ognia, dom ognistych olbrzymów, którzy mieli swojego władce - Surta. Na północy zaś rozciągał się bezkresny Nilfheim - świat mgły, zimna i lodu. Te dwa byty zmierzały na przeciw siebie i w końcu zbyt bardzo do siebie się zbliżyły, a Ginnungapa została przykryta lodem. Na ten znak władca Muspelheim sięgnął po swój ognisty miecz i za jego pomocą roztopił on lód i w ten sposób stworzył ciepłe morze ogrzewane przez ogień z południa i chłodzone przez ziąb z północy. Wyłoniły się z niego dwa pierwsze gigantyczne istoty - uśpiony praolbrzym Ymir i krowa Audhumbla, której jedynym celem było opiekowanie się Ymirem. Z jej wymion wypływały cztery mleczne rzeki, które stanowiły źródło pożywienia dla niego. Z jego potu zrodziły się lodowe olbrzymy - Thursowie. Adhumbla w tym czasie lizała lodową bryłę, której Surt nie roztopił. Pierwszego dnia wyłoniła się z niej włosy, drugiego głowa, a trzeciego całe ciało niejakiego Buriego (Według innych wersji, wyskoczył on prosto spod pachy Ymira), który miał syna Borra. Poślubił on lodową olbrzymkę - Bestlę, z którą miał trzech synów: Odyna, Wiliego (identyfikowanego z Hönirem) i We (identyfikowanego z Lódðrrem).

Trzej bracia postanowili zabić praojca olbrzymów, aby zatrzymać jego ciągłe rozrastanie się. Czyniąc to wywołali (świadomie bądź nie) wielką powódź wody - krwi ofiary, w trakcie której niemal wszyscy Thursowie wyginęli. Nieliczni jednak przetrwali, aby osiedlić się w Nilfheim i stworzyć własne królestwo - Utgard oraz dać początek nowej generacji olbrzymów: Jothunów i górskich olbrzymów, którzy w późniejszym czasie - najpewniej - przenieśli się do Midgardu. Stali się oni później zaprzysiężonymi wrogami Asów, ludzi i ustanowionego porządku świata. Po dokonaniu zabójstwa, cała trójka cisnęła zwłokami Ymira w Ginnungagap i stworzyła z nich Midgard - świat ludzi. Z ciała utworzono stały grunt (ziemie), z kości - góry, z zębów i szczęk - skały i kamienie, a z czaszki sklepienie nieba, na którym stworzyli własny świat - Asgard, co dosłownie znaczy ,,gród Asów [Bogów]". Postawiono go na wschód od Wanaheim - królestwa rządzonego przez Wanów, z którymi Asowie mieli w najbliższym czasie się zmierzyć... Wanowi Frejrowi były podległe jasne Elfy zamieszkujące Alfheim. Natomiast brwi wykorzystano, jako warstwę (wał) oddzielającą Midgard od Nifilheim i znajdującego się w nim wrogiego Utgardu. Pozostały jeszcze mniejsze pomniejsze kosteczki, z których stworzono karły, które zamieszkały w podziemiach w świecie nazywanym Svartalfheim. Były one świetnymi kowalami, jubilerami i górnikami, dlatego też Asowie i Wanowie często korzystali z ich usług. W ten oto sposób powstało osiem światów, które tworzyły Yiggdrasil - drzewo życia.

Powstanie człowieka

W każdej religii, jak i mitologii pojawia się mit o stworzeniu człowieka, objaśniający zjawisko śmierci i jego przyczyny oraz cel bytowania człowieka. Najczęściej człowiek jest ulepiony z gliny, pod tym względem mitologia nordycka znacząco odbiega od tego założenia. Mit antropogoniczny dzieje się prawie zawsze po kosmogonicznym. A człowiek jest ostatnim, ale najdoskonalszym dziełem boga lub bogów. Tą kwestie staroislandzki manuskrypt również porusza w poemacie "Volsupa", gdzie jest wpleciona w opowieść o powstaniu świata.

Akcja dzieje się w czasach, gdy Asgard - siedziba Asów jeszcze nie powstał lub jest w budowie, zapewnie niedługo po stworzeniu Midgardu ze zwłok praolbrzyma Ymira. Kontekst mitu sugeruje, że Midgard miał być w pierwotnym zamierzeniu mieszkaniem Asów, lecz te plany przekreśliło pojawienie się człowieka. Wydarzenie to opisano w następujący sposób: Odyn, Wili i We spacerowali sobie po Midgardzie, nagle dostrzegli dwie kłody: Jesionu i Wiązu. Postanowili stworzyć z nich dwie istoty. Najstarszy Odyn dał im dusze i życie (te dwa atuty: dusze i życie; w wyobrażeniach indoeuropejskich są ściśle ze sobą związane, gdyż człowiek żyje dzięki duszy, a człowiek z duszą staje się ożywionym), Wili rozum (inteligencje) i zmysł dotyku, a We ukształtował ich wygląd, dał im imię i pozostałe zmysły. Tak powstały dwa bliźniacze byty: Mężczyzna (Aska) i Kobieta (Embla). Dalsze ich losy są nieznane, patrząc na bliźniacze mity indoeuropejskie doczekali się potomstwa, które się rozmnażało aż zaludniło cały świat i dało początek rasie ludzi, którym oddano Midgard. Jak mówi mit o założeniu Helheimu: Odyn spojrzał w dół (Z Asgardu) i odkrył, że ludzie są śmiertelni, a ich dusze po śmierci błąkają się po Midgardzie. Nie mogąc wszystkim dać nieśmiertelności, ogłosił że dusze wojowników - jako jego wybrańców - będą zabierane do Walhali przez Walkirie, a resztę odał córce Lokiego - Hel, która/której zbudowała/zbudowano Helheim. Co ciekawe w Eddzie Młodszej ludzi nie tworzy Odyn, Wili i We, lecz Odyn, Hönir (utożsamiany z We) i Lóðurr (utożsamiany z Wilim), a w języku indoeuropejskim etymologia rzeczowinka "trup" (tu: ciało ludzkie pozbawione życia) łączy się w sposób oczywisty z ie. "treup" - "kłoda, pień".